De Maas

B. is zeer gelukkig de hele ochtend in de speeltuin. Haar vriendinnetje van op het springkussen van eergister is er toevallig ook met haar broer , maar die is met schoolvriendinnen en heeft dus niet echt tijd voor B. B. neemt het echter erg goed op en vindt het gewoon leuk om haar nog even te groeten en speelt verder zeer content haar eigen spel.

Achterin de speeltuin is een touwklimbaan met allemaal touwbruggen tussen de bomen. B. is hier erg in haar element en klimt zonder blikken of blozen de hele baan over, intussen twee keer zo oude scoutingmeisjes inhalend en passerend. Grappig genoeg kon ze dus heel weinig met de houten klimtoestellen in Lier, daar had ze echt last van hoogtevrees, maar hier, nu alles uit touwen bestaat, weet ze goed hoe dat moet en klimt ze als een aapje heen en weer. Toch getraind op touwklimrekken door ons eigen klimrek thuis kennelijk.

Om een uur of 4 vertrekken we dan eindelijk richting Dinant. Erg mooie tocht langs bergen en rotsen. Alle sluizen werken goed mee, dus we komen tot Godinne, precies halverwege. We fietsen in het dorp om het mooie kerkje langs de maas te bekijken. Het blijkt onderdeel van een heel complex van een mooi kasteelboerderijtje met binnenplaats. Erg romantisch allemaal.

Ik fiets nog een eindje de berg op, waar een kloosterschool staat. Net echt mooi want van afbladderend beton maar de kerk is in een soort neo(neo)gothische stijl gebouwd met gietijzeren ramen in beton en het heeft wel wat.

Daarna fietsen we weer terug en eten heerlijk ’truite meunière’ (forel) in het laatste café voor de brug. Vers gevangen in de Maas en erg lekker klaargemaakt. Voor B. een tosti alsof Jacob hem heeft klaargemaakt: „met goudse kaas, in boter gebakken en lichtelijk zwart”. Na afkrabben eet ze hem met smaak. Als B. aan het eind van de maaltijd nog heel graag een ijsje wil sturen we haar naar binnen om ijs en koffie te bestellen in het frans: „Deux café et une glace bumba s’il vous plaît” Groot succes, want de cafébaas is zo vertederd dat ze het ijsje gratis krijgt. We lezen in het dagboek van B&J dat ze ook in Godinne in een café hebben gegeten, dus wie weet was het wel hetzelfde en was ik er dus al eens eerder geweest 34 jaar geleden. De cafébaas zag eruit alsof hij er al een tijdje zat, maar ik heb het hem dus niet gevraagd.

17-7-2013: De sluizen werken weer erg vlot, hoewel alle sluiswachters om de naam van ons bootje vragen („Le nom du bateau?” „Op hoop van zegen” „Op ghoop van quoi?”). Maar we wijken dan ook af van onze in Ittre opgegeven route, dus misschien zijn ze in de war? Bij de tweede sluis moeten we even wachten op een beroepsschip, wat er na de sluis snel vandoor spuit. Ik vaar niet al te snel om hem de kans te geven om ons kwijt te raken voor de volgende sluis, en als we daar aankomen is inderdaad de deur dicht en het licht op rood-groen. Vreemd genoeg springt het licht alsnog weer op groen en gaat de deur weer open, waardoor het binnenschip flink lang op ons moet wachten. Misschien dat ie daarom geen enkele rekening met ons houdt en de hele tijd zijn schroef in zijn werk laat. Gelukkig zijn E. en ik inmiddels aardig bedreven in deze sluizen, dus we hebben er niet echt last van.

We hebben het met B. over het Ros Beiaard gehad (’Het rots bayard’ zegt B.) en ze maakt samen met E. een kartonnen ’ros’ met vier kleine popjes (Dini en de nieuwe, Sacha, en nog twee naamloze kleine poppenhuispopjes) op zijn rug. Die houdt ze bij het naderen van Dinant voor onze timelapse camera die op de opbouw staat. Ze was namelijke erg teleurgesteld dat er geen filmpje was van het Bayard-sprookje en had besloten er dan maar zelf een te maken.

We komen aan in Dinant. Er is nog precies één plekje vrij aan de steiger midden voor de citadel. We knopen vast en ik ga op zoek naar de havenmeester. Er staat alleen een bord waar op staat dat de havenmeester in de loop van de dag langskomt, en dat wie niet betaalt een boete krijgt en denk dr om! Wij willen eigenlijk van boord en als ze geld willen dan vinden ze ons wel dus we maken ons niet al te druk. Later zien we de havenmeester en proberen te betalen maar „nee ik kom tussen 4 en 5 langs, ik heb nu niks bij me”. Lekker handig want we waren eigenlijk niet van plan dan aan boord te zijn.

We fietsen eerst naar de Rocher Bayard, om B.’s ’filmpje’ af te ronden en gaan daarna in de druipsteengrot kijken. Mooie toeristengrot met comfortabele looppaadjes en prachtige druipsteen. Daarna gaan we nog met het kabelbaantje de citadel op. Waar weer een speeltuintje is, dus B. speelt terwijl wij een locaal Leffe biertje nuttigen. Daarna nog even kijken in de citadel zelf. Maar we hebben al zoveel forten gezien dat het ons niet zo meer interesseert. Eigenlijk willen we alleen even op de punt kijken om naar ons bootje te zwaaien van bovenaf, maar dat gaat niet zomaar want je mag alleen naar de punt met de ’visite guidé’, die op zich inbegrepen is in het kaartje voor de kabelbaan maar waar we niet zo’n zin in hebben.

De gids, een oudere heer, probeert ons nog te overtuigen dat het ook ’zeer ienterèssant ies voor kleine kienderen‘, maar B. en E. gaan naar beneden koekjes kopen terwijl ik achter de groep met de gids aan slof tot we bij het uitzicht zijn. Het is me een volslagen raadsel waarom het zo werkt. Er zijn geen gevaarlijke plekjes, alles is vandalismeproof en de gids doet niet veel meer dan in zijn eigen (hoogdravende) woorden vertellen wat er ook al op de bordjes staat die overal aan de muur geschroefd zijn. Had ik er zelf doorheen kunnen lopen dan had ik in 10 minuten kunnen zien wat nu 40 minuten moet duren (alles in 2 talen, de engelsen worden alsnog naar de bordjes verwezen).

Binnen zijn naaste de gebruikelijke uitleg over hoe een fort werkt, en dat weten we nu wel, nog wat kartonnen diorama’s van diverse oorlogsgruwelijkheden opgesteld. Hoe in 1466 10% van de bevolking vastgebonden in de Maas werd gegooid. Hoe in 18zoveel 60 franse en 20 duitse soldaten elkaar afgemaakt hebben met bajonetten (compleet met verbeten kijkende papier maché poppen die elkaar met bajonetten in de buik steken) en ook nog een guillotine + handenafhakblok. ’Ook zeer ienterèssant voor kleine kienderen!

Na 25 minuten komen we eindelijk op het terras aan de punt van de citadel. De helft van de groep , waaronder ik, die voor het uitzicht was gekomen waaiert uit over het plateau en gaat foto’s maken. De gids doet eerst zijn verhaal in 2 talen en loop daarna nog naar de verst afgedwaalde mensen om ze op de schouder te tikken en zijn verhaal van dichtbij nog eens tegen ze af te steken.

Na het uitzichtplateau vertelt de gids enthousiast dat we nog naar de bakkerij, de smederij , de keuken enz. gaan, maar ik heb het wel gezien en stap illegaal over een kettinkje en loop naar de uitgang.

Als we om kwart over 5 weer bij het bootje aankomen ligt er een briefje van de havenmeester (voorgedrukt, met alleen de naam van het schip ingevuld) of we ons havengeld willen komen betalen op het vvv kantoor, dat tot 5 uur open is! Als hij dat nou meteen gezegd had toen we wilden betalen. Nu moeten we morgenochtend dus wachten tot 9:30h voor we iets kunnen ondernemen, want dan gaat het pas weer open. Nouja, het was geloof ik vrijwilligerswerk.

’s Avonds schminkt Brechtje Edith met behulp van E.’s make-up. ze is er erg blij mee en vindt het resultaat erg geslaagd. Heel mooi met een schildpad op het voorhoofd en twee hondjes in de nek.

18-7-2013: We slapen uit, nouja tot 8:45h, en om 9:30h komt er zelfs een meisje van het havenkantoor langs, dat geen idee heeft dat we er gister al lagen dus dat geeft even verwarring. We betalen gelijk maar voor 2 dagen, want we willen of vanavond weg of morgen heel vroeg en willen niet weer na 5en thuis komen en dan morgen moeten wachten tot 9:30h.

We fietsen naar Anseremme met het plan daar te gaan wandelen, maar vlak voor we daar aankomen komen we langs een kanoverhuurbedrijf waar ze kanotochten op de Lesse verhuren. Dat lijkt ons wel wat, maar het is vanaf 5 jaar. We instrueren B. dus dat ze vanaag 5 is en gaan het proberen. De mensen van het verhuurbedrijf doen nergens moeilijk over, zelfs niet dat we geen paspoort bij ons hebben: „quand vous payez, c’est bon!” B. zing liedjes tegen haar knuffelschaap: „vandaag ben ik vijhijf want aaanders mahag het niehiet lalala” Maar de verhuurders horen het niet ondanks dat ze prima nederlands blijken te spreken. Of misschien verkiezen ze het niet te horen.

We worden met de bus naar het startpunt gebracht. De buschauffeuse laadt vrolijk iedereen die er staat in de bus, dus als haringen in een tonnetje worden we erheen gereden. B. wordt er een beetje misselijk van, maar het is gelukkig maar 20 minuten.

Na aankomst waren we eerst van plan te gaan wandelen, maar we ploffen eerst maar eens neer op een terras voor koffie en omeletten. Na de lunch is het inmiddels 14h en de laatste vertrektijd voor de kano is 15h dus we gaan maar gewoon.

Mooie kanotocht over de Lesse. B. wil de hele tijd zwemmen, dus na een tijdje zwichten we en hangt ze zo ongeveer overal waar het diep genoeg is achter de kano in plaats van erin te zitten. De tocht was geäfficieerd als een prachtige tocht in de natuur en dat is het ook wel, maar er zijn zoveel kano’s met gillende pubers dat het ook iets van een zembad heeft. Het natuurschoon is wel prachtig en halverwege kom je langs een prachtig doornroosjekasteel hoog op een rots. Het water is heerlijk en de zon schijnt lekker. Echt een heerlijk dagje. B. houdt het goed vol en vind zelfs de twee aangekondigde ’watervallen’ [12]  [12] stuwen eigenlijk alleen maar leuk en niet spannend.

Het enige minpuntje is dat ik bij het nemen van de tweede stuw iets te woest stuur om ons recht te houden en daarbij E. met het andere eind van mijn peddel tegen het hoofd mep. Tweehonderd meter komen we een beetje in botsing met een onhandige puber en die mept E. ook nog tegen de andere kant van haar hoofd. Twee keer met een aluminium peddel. Gelukkig is de bewuste puber zo onhandig bezig dat we hem nog lekker even kunnen uitlachen, dat verzacht de pijn wat.

We komen tegen zessen aan bij de kano verhuur en proberen nog uit eten te gaan in Anseremme, maar dat blijkt slechts te bestaan uit nog meer kanoverhuurders, dus we fietsen terug naar Dinant waar we alweer lekker eten bij het lelijke café wat B. uitgezocht had vanwege het naastliggende speeltuintje.

19-7-2013: We staan om 7 uur op met de bedoeling er een flinke lange vaardag van te maken. We liggen om half 8 voor de sluis, maar die gaat niet open en reageert niet op onze marifoon. Als we hem bellen via de telefoon zegt hij „On attendant un montant”. Om 8 uur gaat ie alsnog open. Andere mensen weten ons te vertellen dat de maas vanaf 6 uur voor beroepsvaart draait, en pas vanaf 8 uur voor pleziervaart. Dat staat dus niet in ons boek jammer genoeg. Jammer genoeg wordt ook B. al vrij vroeg wakker dus de hele familie is prikkelbaar en chagerijnig. Al ruziënd, wel weer een mooie tocht, komen we tot Namen, waar we besluiten toch maar weer aan te leggen.

Bij het invaren van de insteekhaven hebben we wind tegen stroom, die elkaar precies opheffen, dus dat lijkt heel mooi te gaan. Jammer genoeg valt de wind weg vlak voor het haventje, waardoor we wat stroomaf zakken richting het jacht dat aan de andere kant ligt. We zakken en zachtjes tegenaan, met voor onze dikke fender en achter een van hem. Jammer genoeg blijkt zijn fender niet zo heel hard opgepompt en de beide bootjes wat te bol, waardoor we hem toch nog zachtjes schampen. Gelukkig is het een jacht met hier en daar wat andere krassen en roeststrepen en de eigenaar maakt er helemaal een punt van. „Je hebt een kras gemaakt? Oh ja, ik zie het, deze hele roestige zijkant zeker he? Ik zal je even de verfkwast geven, hahaha!” Inmiddels is hij weer doorgevaren en ligt nu naast ons een glimmend wit plastic jacht van vrienden van de havenmeesteres, dus bij het uitvaren maar extra voorzichtig. We zij blij dat we geen kras hebben gevaren in zo’n belachelijk duur gespoten jacht.

E. heeft gezien dat er bij de andere jachthaven aan de andere kant van de sluis een soort zwemstrandje was, en daar schijn je ook te kunnen wassen. We fietsen erheen en het blijkt inderdaad een soort zwemtrap te zijn, vol met zwemmende jeugd. En je kan er wassen in de wasmachine van de havenmeester. We blijven er de hele middag, tot groot genoegen van B. die ombeurten E. en mij het water in sleurt.

20-7-2013: We horen van onze buurman dat zondag de kroning van de nieuwe koning zal plaatsvinden, op de nationale belgische feestdag, en dat de sluizen dan niet zullen draaien. We bekijken Huy via internet (gratis wifi van de jachthaven) en besluiten dat we groot feest liever in Namen willen hebben, want die stad kennen we inmiddels een beetje.

We gaan via een ’Le Pain Quotidien’ broodjeszaak, waar ze ook bio brood verkopen [13]  [13] Lekker brood is moelijk te krijgen in België, tenminste als je van volkorenbrood houdt. Als je het in de supermarkt koopt is het bruin maar volledig smaakloos en de bakkers hebben meestal aleen een soort licht getint witbrood wat ze bruin noemen.naar de andere brug, waar een standbeeld van het ros beiaard staat. B zeer teleurgesteld omdat ze haar kroon vergeten is en ze met kroon en prinsessejurk op de foto had gewild.

We lopen langs de markt en kopen in een soort V&D een heleboel nieuwe jurkjes in de „SOLDEN/SOLDES”. De verkopers vragen allemaal naar B.s leeftijd ipv maat, omdat het belgische system is dat de leeftijd erin staat. Dat geeft enige verwarring, want B. heeft dus belgische maat 8 en zelfs maat 10 wil naar B.’s mening nog best (hoewel het dan dus een lange soepjurk is ipv het kniejurkje voor 10 jarigen zoals ie bedoeld was). Wel gek, want B. is erg lang vergeleken met de kinderen hier maar maat 8 lijkt mij zelf voor de belgische kinderen wat klein. Het zal ook hier al wel wat verouderd zijn. B. heeft er best vaak last van hier dat de andere kinderen haar inschatten als 6 en dan denken dat ze niet al te snugger is. Als we er expliciet bij zeggen dat ze 4 is gaat het meestal wel goed.

De markt is trouwens echt enorm, maar helemaal geen etenswaar. Misschien is dat op andere dagen ofzo.

Daarna gaan we naar een speeltuin(tje) in een park. Een soort noorderplantsoen op de plek van de oude stadswallen. Als we gesetteld zijn fiets ik met B. even naar het bootje om mijn laptop en haar gouden kroon te halen en dan nogmaals langs dat eeuwige ros om nog een foto met kroon te maken. Als we weer bij E. in het park komen blijkt ’het parachutemannetje’ dat we in Den Bosch hadden gekocht niet meer in de tas te zitten. Groot verdriet bij B (hij was roze en deed het erg goed) dus ik fiets het hele rondje weer terug en vind hem uiteindelijk in de goot vlakbij ons bootje, waar we petten uit de tas hadden gehaald. Gelukkig was er nog geen ander kind langsgekomen.

Daarna zitten we nog heel genoeglijk in het park en gaan daarna eten bij het café’tje op de hoek. Dat blijkt pas geopend en is nog wat onwennig. De helft van de gerechten op de kaart hebben ze nog niet en B.’s pasta blijkt koud terwijl het bord wel heet was. Wel uiterst vriendelijk.

’s Avonds weer langs de kermis waar B. een gasballon scoort. De kermis is echt enorm, met erg veel leuke kinderdingen. Edith haalt appelflappen bij de oliebollenkraam en staat met open mond toe te kijken hoe alles vers gebakken wordt. De kraam is zo’n geoliede machine dat de mensen tot 3 rijen dik tegelijk geholpen worden en de appelbeignets zijn heerlijk. Die hoeven we in Nederland dus nooit meer te kopen nu we weten hoe ze versgebakken zijn in plaats van klef opgewarmd.

Op weg naar huis zien we groots vuurwerk vanaf de citadel. Dat stond in ons boekje met feestagenda van de VVV voor morgen gepland, maar was kennelijk vanwege de kroning een dag vervroegd. Jammer genoeg kan ik er niet echt naar kijken omdat B. helemaal panisch wordt dat er misschien een ’gloeitje’ van het vuurwerk op haar paardballon zal komen. Ik probeer haar te overtuigen dat de citadel echt nog heel ver is en bovendien benedenwinds, maar ze is echt helemaal in paniek en gilt alleen maar: „Weg hier! Weg Hier! WEG HIER! mijn paardje mijn paardje pas toch op mijn lieve paardje WEG HIER NU METEEN!” Dus ik keer maar om en fiets om naar de andere brug. Vanaf daar kunnen we vanaf veilige afstand nog naar de grand finale kijken. Als we uiteindelijk terugfietsen zegt B. nog achterdochtig: „Ik zie nog allemaal vuurwerkgloei in het water.” Als ik haar weet te overtuigen dat het weerspiegeling van de lantaarnpalen is zegt ze tevreden: „Dat is leuk, kan ik toch nog vuurwerk kijken wat niet gevaarlijk is voor mijn lieve paardje.”

21-7-2013: Vandaag is er heel veel rommelmarkt. Echt een soort koninginne (sorry konings-)dag. Wel met nog meer onvermurwbare handelaren en minder zolderopruimingen dan in NL maar toch erg leuk. E. koopt nog een hele mooie blauwe jurk voor B. en een kek turkoise leren jasje voor haarzelf. Ik laat me verleiden tot nog meer houten treinen. Eigenlijk wilde ik alleen het station kopen en daar vroeg ze 5 euro voor. Dat vond ik een beetje veel, dus toen vroeg ik: „5 voor het station en dit stripboek” Waarop ze antwoordden met doe maar 10 voor het stripboek en de hele zak houten treinen. Weer veel te veel dus, maar wel met allemaal mooie onderdelen erin, bruggen standaards, spoorwegovergangen etc etc.

Edith vind een stalletje van een vlaams meisje, met allemaal nederlandstalige DVD’s. Edith koopt 3 sesamstraat DVD’s en B. ziet een Mega-Mindy [14]  [14] Mega-Mindy is een roze geklede superheldin, uiterst kneuterig en erg zuurstokroze. DVD liggen. Edith weigert in eerste instantie om de Mega-Mindy te kopen maar als ze de Sesamstraat afrekent stopt het meisje B. de Mea-Mindy nog toe: „Alsjeblieft, neem die stiekum ook maar mee.” B. is opgetogen en komt hem mij stralend laten zien. „Ik heb hem gekregen, dat was voor mij wel een bof maar voor mamma wel heel jammer!”.

Daarna lunchen bij een café aan de grote markt. Ik bestel weer een ’truite meunière’ maar hij smaakt me niet en ik vind dat hij stinkt. De ober bezweert me dat hij die ochtend gevangen is en achteraf gezien stelt hij voor om een andere te brengen, maar ik begrijp hem niet helemaal en heb ook geen zin in een scène dus ik laat het maar. Ik betaal uiteindelijk gewoon het volle pond, maar ja dan had ik meer mijn poot stijf moeten houden. Wel een beetje slecht dat gedurende het hele gemarchandeer niemand van het café aan mijn vis geroken heeft. We gooien het er maar op dat je geen vis moet eten die bij de monding van de Sambre heeft gezwommen.

Op de grote markt spelen allemaal kinderen in de fonteinen. Erg leuk, en veel ouders rekenen er duidelijk op omdat ze zwemkleren mee hebben. De fontein is ook helemaal niet glibberig, dus kennelijk goed schoongemaakt voor dit doel.

Achter het ’palais de la culture’ is een hoekje met allemaal kinderspelletjes. Sjoelen en nog zo wat andere spellen. Daar zitten we heel genoeglijk de hele middag. We spelen fanatiek een spel met elastieken en damstenen  [15]  [15] Het speelveld bestaat uit een bak met een muurtje in het midden met daarin een poortje ter grootte van 1 damsteen. Aan de kopse kanten van de bak zit vlak boven de bodem en vlak voor de rand een elastiek gespannen. De bedoeling is om met dat elastiek zo snel mogelijk al je stenen naar de andere kant te schieten.tegen elkaar en tegen locals.

Op het podiumpje een echtpaar met een gitaar die wat valsig sixties krakers zingt „Wolling, wolling, wolling in the wihiver!” Zeer sfeerverhogend.

Er zit ook een man die voor de gelegenheid puzzels had gemaakt. Handgezaagd (Wel met een electrische zaag) en met bewerkte foto’s, hij is eigenlijk fotograaf geloof ik, van Namen erop. B. maakt met veel plezier de ene puzzel. Als ze hem af heeft vraagt de man of ze hem mooi vindt en wil hebben, want het is 6 uur en de dag is afgelopen. Aan het eind van dit soort dagen geeft hij de gebruikte puzzels altijd weg. Na een paar potjes elastiekspel en kletsen krijgen we de andere puzzel ook nog van hem. Wat komen we toch veel aardige mensen tegen.

Bij vertrek grote ontsteltenis bij B. omdat ze net bezig zijn om de waterbubbels, waar ze nog in had gewild, op te ruimen. We hadden inderdaad toegezegd dat ze er nog in mocht, maar waren het een beetje vergeten in de zon en met de spelletjes. „Jullie hebben te lang getreuzeld en nu kahan het helemaal niet meer!”

Nog maar eens naar de kermis dus, waar ze er al eerder in geweest is. We zullens ons Namen herinneren als een kermisstad. Op de kermis durft ze toch niet in deze, omdat deze een lawaaieriger blower heeft om de bubbels mee op te blazen. Uiteindelijk nog wat andere dingetjes gedaan. Bij alle attracties voor kinderen staan bankjes voor de ouders, en er is op heel wat plaatsen koffie en lekkere biertjes te verkrijgen (en allerhande hapjes) dus we zitten er nog heel genoeglijk.

Als we thuis zijn nog even douchen met de nieuwe elfenshampo die B. uitgezocht heeft bij een bio-cosmetica winkel die hier ergens zit. B. heeft vrij recent Shrek gekeken en Peter Pan dus van elfenstof ga je zweven. Ze bedenkt een goeie grap met mij onder de douche: „Als Edith straks gaat douchen zeggen we dat ze moet oppassen dat ze niet haar kop stoot als ze gaat zweven. We verzinnen 4 grappen voor de shampo. Nee we plakken ze aan elkaar. En je moet je goed vasthouden anders vlieg je ergens anders heen en dan land je weer in de speeltuin achter dat ding dat bij het kasteel hoort!” „achter de citadel?” „Ja die!”

22-7-2013: We staan redelijk vroeg op en vertrekken voor een hele lange vaardag. Het is verschrikkelijk heet. Dus we gooien continu water over het voordek omdat B. in haar kamertje filmpjes kijkt en met de lego en playmobil speelt. Uiteindelijk leggen we een paar natte handdoeken op het dek en dat werkt goed, het is in het vooronder bijna koel.

B. verklaart dat haar Mega-Mindy DVD „wel leuk is, maar saaier dan die van Max.” „Waarom dan?” „Op die van max staan 4 verhaaltjes en op deze maar 2!”. Maar ze kijkt hem wel 3x, na de eerste keer verkleed als Mega-Mindy. Ze heeft een roze hemd aan, waar we met onze rode ducttape een M op hebben gemaakt, en ze is met E.’s rode lippenstift geschminkt. De enige gele doek die we hadden voor een gele cape was een dweil, dus die is aan haar hemd geknoopt. Ze is er erg blij mee.

De tocht voert vanaf Namen eerst nog tussen prachtige rotspartijen en abdijen door, we zien zelfs een klimmer. Zo nu en dan een oude of moderne steengroeve (is het al mergel hier?). Naarmate je Luik nadert neemt de industrie toe. We lunchen en zwemmen nog bij een zeer romantisch plaatsje aan de voet van een ruïne, aan een prachige overwoekerde steiger waar helaas een verboden aan te meren bord op zit.

Bij de sluis van Ivoz-Ramet zijn uitgebreide werkzaamheden waardoor ik ingewikkeld overleg moet gaan voeren met de sluiswachter in het frans over de marifoon, wat natuurlijk weer tot misverstanden leidt, vooral als ik denk dat ie het tegen mij heeft en hij allemaal ingewikkelde vragen gaat stellen over onze route en ’monitor’. Blijkt dat er aan de andere kant van de sluis een schip ligt dat „Monitor” heet. Maar goed, we komen er door met weliswaar een geïrriteerde sluiswachter maar toch vlotte bediening.

In de sluis ligt een enorme dode vis, we denken een meerval ofzo, tegen de 1.50m lang en dik opgezwollen. Hij komt precies tussen ons scheepje en de sluismuur terecht, dus ik haal snel mijn fender binnen zodat die er niet tegenaan hangt en houd het bootje me de hand van de muur af, intussen onder mijn oksel door ademhalend.

We komen aan in Luik rond 8 uur ’s avonds. Als we onder de ’Pont Fragnee’ doorvaren zegt E. „Hé, daar ligt een jacht.” Het blijkt volgens onze kaart een officiële overnachtingsplaats. We liggen er prima en er staan nergens bordjes dat het niet zou mogen. Alleen als je vanaf de wal komt moet je langs allemaal bordjes met ’proprieté privé, alleen toegang voor leden van de roeivereniging’. Gezien het aantal wandelaars wordt dat massaal genegeerd maar misschien heeft het een remmende werking op hangjeugd, dat zou mooi zijn.

23-7-2013: We fietsen eerst over ’ons eiland’ richting het Aquarium-Museum, dat we op de kaart hebben gezien. Onderweg komen we een rozentuin, kinderboerderij en een speeltuin tegen, dus B. is redelijk gelukkig hoewel ze nog wat oververmoeid is van de afgelopen dagen en snel huilt.

Daarna door naar het Aquarium. Dat blijkt onderdeel van de universiteit te zijn en erg leuk, met veel uitleg over alle vissen en mooie vissen. Ook de ’truite de rivière‘ die ons de afgelopen week zo goed smaakte zwemt er rond en in het aqurium met maasvissen zit ook een meerval, waaruit we concluderen dat het monster dat in de sluis dreef inderdaad een meerval was.

Bij de uitgang van het aquarium staat de gebruikelijke souvernir-munt automaat die in België overal bij staat. Tot nog toe hebben we dat steeds wel gedaan, om een slinger voor in de kerstboom te maken, maar op deze muntjes staat een vrij saaie haai, niet echt karakteristiek voor dit specifieke aquarium, dus als B. om een muntje vraagt wijzen wij het af. Groot drama, maar omdat ze al de hele ochtend wat huilerig is schatten we het verkeerd in en negeren het. De rest van de dag huilt ze er om: „Ik vond die haaitjes zo lief, en ook zo schattig!”

We fietsen naar het grote kerkplein om ijsjes te eten en gaan zitten bij een ijssalon. We krijgen met enige moeie twee koffie en een ijsje losgepeuterd, maar de kaart wordt meteen weer weggegrist en we slagen er verder niet meer in om de geplande tosti’s nog te bestellen. Ons tafeltje staat ook als enige links van de deur en de rest van het terras zit rechts dus het meisje van de bediening ziet ons niet. We schuiven dus door naar een wafelwinkel naast de fontein.

E. en B. gaan een hoedje kopen terwijl ik verslag schrijf en daarna gaat E. nog even een bloesje zoeken terwijl B. in de fontein speelt. Dat gaat op zich heel leuk, totdat ze een spel bedenkt waarbij ze het gat dicht drukt en de straal zo de langslopende mensenmassa in laat spuiten. Ik vraag of ze dat niet wil doen en ze doet het prompt nog een keer. Ik verbied het haar expliciet en ze doet het meteen weer, flink grenzen aan het opzoeken dus. Ik trek haar onder luid protest vanaf het bronzen leeuwtje (haar plaatsje wordt meteen ingenomen door een ander kindje, die ook vrolijk begint te spuiten, zucht) en ze zet het op een gillen. De omstanders kijken me achterdochtig aan maar gelukkig komt E. net terug, dus ik ontsnap aan een arrestatie als kindermolesteerder.

Na het eten komen we nog in een erg leuk café terecht. Prachtige inrichting met scherfmozaïekjes op de vloer en de tafels. Aardige mensen en lekkere koffie en een flipperkast. We flipperen heel gezellig de hele avond, tot groot genoegen van B. want het is een Shrek flipperkast dus ze staat erbij als een voetbalcommentator en roept dingen als:” Fiona heeft de bal echt heel hard geraakt!” „Het mannetje met de lange neus schoot raak!” Daarna moe maar tevreden naar bed.

Jammer genoeg is de tweede nacht op dit plekje minder aangenaam. Er varen de hele nacht schepen langs dus we klotsen flink. Bovendien heeft E. een spannend boek gelezen, dus die hoort in elk geluidje inbrekers. Om 3 uur in de nacht wordt ik wakker van een man die een luid keffend hondje uitlaat op onze pier (waarom om 3 uur ’s nachts! Nou ja, zodra hij me zag maande hij het hondje tot stilte) en daarna om een uur of 4 nog een keer door een klein zwart-wit katje dat waarschijnlijk op rattenjacht is en een paar keer over ons bootje galloppeert. Bovendien is het vreselijk warm.

24-7-2013: De hele familie wordt katterig wakker na de onrustige nacht en de hitte. We fietsen nog naar het Aquarium/Museum om alsnog een haaienmuntje te halen en dan door naar het leuke café voor koffie met croissants en nog een potje flipperen. Daarna op zoek naar een supermarkt en als we daar uitkomen zijn we vlak bij een uitzichtpunt dat op onze touristenkaart staat. Die kaart hebben we jammer genoeg niet bij ons, dus we dwalen wat op de gok heen en weer. Mooie buurtjes achter het station. Luik blijkt sowieso een leuke stad te zijn. Wat minder achitectuurschoon dan Namen, maar wel vriendelijk en vol restaurantjes. Echt een studentenstad zo te zien.

We vinden het uitzichtpunt (naast het citadel, dat we maar niet meer bezoeken) en dwalen weer terug naar onze fietsen die we halverwege de helling hadden achtergelaten. Daarna nog even via het centrum nog een keer naar het Aquarium/Museum waar ook een ’maison de science’ bij in zit. Daar kijken we nog even in. Het is de gebruikelijke grappige kneuterige verzameling van oude universitaire apparatuur en hobbies van diverse hoogleraren. Oude voltmeters, hologrammen een nevelkamer, wat oude radiolampen en historische transistors.

Uiteindelijk vertrekken we pas om 16:30h richting Visé. Bij de ingang van het Albertkanaal staat een sovjet-achtig beeld van koning Albert, precies in overeenstemming met de hier en daar wat sovjet-achtige bureaucratie. Als we aankomen bij de sluis Monsin deelt de sluiswachter ons mee dat de sluis van Visé gestremd is. We besluiten toch door te varen omdat Maastricht inmiddels te ver is en we niet zo’n zin hebben in overnachten op het Albertkanaal. Enige paniek bij de sluiswachter en ik moet op kantoor komen, want als we naar Visé gaan klopt dat niet met onze ’opgegeven route’ die door de sluiswachter van Ittre samengesteld was op basis van mijn vage aanwijzingen over onze routeplannen. Die sluiswachter wist kennelijk al dat de sluis van Visé gestremd was en had onze route direct door het Albertkanaal gepland.

De sluiswachter verandert onze route in het systeem en we tuffen door naar Visé, toch nog een dik uur varen. Daar aangekomen schuiven we ons bootje ergens tussen, maar dat blijkt natuurlijk weer geen passantenplaats te zijn. De mannen die onze touwen aanpakken zeggen „Gewoon blijven liggen, de havenmeester is met vakantie en de cafébaas die er nu over gaat vindt het wel best.”

Vlak voor Visé zie ik nog een mooie speeltuin op een eilandje liggen, maar we zijn te moe en gaan naar bed.

25-7-2013: Ik sta redelijk vroeg op, en vaar het eerste uurtje (van 8:30h tot 9:30h) alleen. Mooie tocht met uitzicht op de nevelige rotsen langs de maas. Weer door de sluis Monsin, waar de sluiswachter onze „nom du bateau et numéro de met(?)” wil weten. Met het nummer Ittre 304 kan hij ons vinden dus we kunnen er door.

Halverwege het Albertkanaal komt er een enorme stortbui. Ik besluit net te laat om langs de kant te gaan liggen, er zijn overal bolders, dus we worden in 3 minuten compleet doorweekt. Maar we kunnen weer snel door, want de hele bui, inclusief donder-bliksem-windstoten is in 5 minuten weer voorbij. Indrukwekkend zo als ie overkomt.

Lange en klotsige tocht tot de sluis van Lanaye. Je kan vlak voor de sluis echt zien dat het Albertkanaal linksaf de maasvallei verlaat want er is een enorme gleuf door de rotsen gehakt.

Ik roep de sluis op dat we ook nog mee willen en krijg antwoord in het nederlands. Jammer genoeg met zo’n frans accent dat het over de marifoon met motorlawaai nog niet te verstaan is. In ieder geval duidelijk dat er eerst een vrachtschip in gaat, en dan nog de 3 jachtjes, waaronder wij.

Als het vrachtschip ingevaren is vaart het jacht voor ons naar binnen, en knoopt meteen stuurboordachter vast, schuin achter het vrachtschip. Het andere jacht bakboordachter achter het vrachtschip en voor ons blijft er nog precies een stukje over achter het stuurboordjacht. We vragen of ze wat door kunnen schuiven maar „Het zit namelijk zo, wij hebben hier een meedrijvende bolder.” Waarop wij antwoorden: ”Ja en wij nu dus niet, als u nou doorvaart tot voorin en de volgende drijvende bolder pakt!” „Dan had u er maar omheen moeten varen, dat kon nog best!” Sommige mensen! Maar hij wilde kennelijk echt niet naast het vrachtschip, of misschien is dat in België heel ongebruikelijk? Gelukkig is E. inmiddels zeer bedreven met de pikhaak en twee touwen op het voordek en heb ik achter een trapje, dus we zakken 14 meter al touwen overpakkend. Gelukkig doet de sluiswachter het zeer beschaafd, waarschijnlijk heeft ie wel gezien dat wij geen drijvende bolder meer hadden.

Daarna dus weer terug in nederland. Langs de laatste ’berg’ langs de maas, de al behoorlijk door de ENCI afgekloven Pietersberg en door Maastricht. Met het sluisje de ’historische jachthaven” Het Bassin in. Met een sluiswachter die nederlands spreekt en niet moeilijk doet! We zijn wel blij dat we de belgische bureaucratie achter ons laten.